Instagram is toxic.
Ik houd van Instagram, echt. Maar het is ook de duivel.
Let me explain. Instagram werkt als een vergrootglas, een uitvergroter. Als het goed met je gaat, is Instagram geweldig: supporting, uplifting, gezellig, dan vóel je die community.
Maar als je je niet goed voelt, het minder goed gaat… dan is het evil 😈.
Want dan zorgen al die successen en mooie plaatjes van anderen ervoor dat het contrast met jouw situatie zo groot voelt.
Alle dingen die jij ambieert en die (nog) niet lukken, voelen ineens nog tien keer erger: 10 of 100k maanden, een nieuw huis, een succesvolle lancering, een digital nomad leven, een (tweede) kind….
I’ve been there.
Vroeger – in het pre social media tijdperk – kon je jezelf vergelijken met je vriendinnen of de buurvrouw. Las je alleen in de krant grote succesverhalen. Daar werd je niet dagelijks mee geconfronteerd.
Toen waren er niet letterlijk honderden andere ondernemers in je nabijheid waarmee je jezelf kon vergelijken.
En je wéét het wel - in theorie: niet alles (of te wel: heel veel niet) op Insta is echt of authentiek. Mist sowieso context. En overal is een kanttekening bij te plaatsen. Maar onbewust heeft het een enorme invloed op je.
Dus pleit ik er hier en nu nog een keer voor om een realistisch plaatje te laten zien op social media, je niet door de perfecte plaatjes uit het veld te laten slaan én ze nooit als motivatie te gebruiken om iets op een manier te doen die je eigenlijk niet echt voelt.
In mijn volgende post zal ik mijn echte plaatje delen. *gaat nog even moed verzamelen*
Thanks aan @merelvanvugt @karlijn_kwint en @the.money.flow.manager (die ik allemaal via Insta ken) voor de korte en lange gesprekken hierover afgelopen week.
Toch weer iets moois aan Insta gevonden 😏…
Insta: love it or hate it?